پس از اتمام تحصیلات و بازگشت به ایران به دفعات از جانب دوستان با این سوال مواجه شده ام که چرا بازگشتم؟ بخشی از هدف این سیاهه پاسخ دقیق به این پرسش است. بخش دیگر مربوط به دوستان عمدتا دانشجوست که حالا در ایران اند و مرا طرف مشورت در مورد مهاجرت تحصیلی قرار داده اند.
انگیزه دیگر، قراری بود که با تعدادی از دوستان مهاجرم در آلمان داشتم، مبنی بر اینکه مدتی پس از بازگشت، گزارشی از حس و حال روانی ام بدهم و هدف نهایی همان گونه که از عنوان نوشته بر می آید، پاسخی است عمومی به این پرسش: مهاجرت از ایران/ ماندن در کشور مقصد/ بازگشت به ایران در چه شرایطی و با توجه به چه ملاحظاتی عقلانی است؟
در این نوشتار قصدی مبنی بر ارزش گذاری اخلاقی در کار نیست و فرض شده است فرد تنها قصدش این است مکه منافع شخصی، رشد فکری و شکوفایی درونی خود یا خانواده اش را در ساخت های گوناگون، بیشینه کند. توضیح لازم دیگر این است که تنها سخن عمومی و فراگیری که می توان در مورد مهاجرت گفت این است که تقریبا هیچ پاسخ عمومی وجود ندارد، یعنی نمی توان به جوابی رسید که برای همه صادق باشد و پاسخ ها و تجربیات، فرد به فرد متفاوت و گاهی متضاد است.
برای اثبات این مدعا کافی است از دوستان مهاجرتان پیرامون هر موضوعی دوست دارید، سوال واحدی بپرسید. تقریبا به تعداد دوستانی که از آنها سوال کرده اید، پاسخ هایی متفاوت دریافت خواهید کرد! حتی در مورد برخی سوالات کاملا عینی و انضمامی که مثلا فلان قانون در فلان مورد چیست، پاسخ ها متفاوت است؛ چه رسد به سوالات انتزاعی تری مانند میزان رضایت از وضعیت زندگی.
گمان بر این است که اگرچه احساس رضایتمندی عاملی درونی است، چندین متغیر مهم خراجی نیز در ایجاد این حس نقشی تعیین کننده ایفا می کنند. مخلص کلام اینکه برای هر گونه تصمیمی مبنی بر رفتن، ماندن یا بازگشتن، هر کسی باید به چنین متغیرهایی در زندگی شخصی اش رجوع کند و ببیند کنش عقلانی برای او کدام است، بعد تصمیم بگیرد و پای تصمیم و تبعاتش بایستد.